अबोल

सेकण्ड शिफ्ट करून ऑफिस मधून बाहेर पडलो...रात्रि 09:13 ची  लोकल पकडली...तय वेळी लोकलच्या त्या डब्ब्यात गर्दी कमीच होती
...डब्यातले हँडलस लोकलच्या स्पीड प्रम्माने जोर-जोरात स्वताच्याच मस्तीत हालत होते...कानात हेडफोन घालून FM वरच्या रेडिओ जॉकी ची बडबडि सोबत गाण्यांची मजा घेत लोकल च्या दारात उभा राहून वारा तोंडावर झेलत माझा प्रवास चालु होता...गाडी पुढच्या स्टेशन वर येवून थांबली आणि निघायलाही लागली...कानात वाजत होत शाहरुखच "तुझे देखा तो ये जाना सनम..." तोच कसलासा आवाज झाला .....मी आवाजाच्या दिशेने पाहिल ...

दुसर्या बाजुने घाईघाईत "ती" डब्ब्यात शिरली...घाईघाईत आल्याने तिचा श्वास फुलला होता...दम घेत कापाळावरचा घाम अलगद रुमालाने पुसत ती स्वताला सावरत होती...एका क्षणी तिची नि माझी नजरानजर झाली...दोघांच्याही नजरा पुन्हा दूसरी कड़े वळल्या...रोखून एकमेकाना पाहन दोघानाही जमत नव्ह्त...कारण प्रत्येक नजरानजरित आम्हाला आमचा भूतकाळ आठवत होता...बोलायच दोघानाही होत तरी आम्ही मुद्दाम गप्प...बहुतेक FM वाल्याना माझी कथा माहिती होती की काय असच काहिस वाटत होत आणि त्या क्षणी FM वर वाजत होत एक काळजाला भिडणार" मेरे नसीब में तू है के नही..."  हे गान...

पण खर सांगू ती आज ही तशीच दिसत होती..जशी पहिल्यांदा दिसली होती तशीच फरक मात्र एकच होता तिच्या गळ्यात आलेल मंगलसूत्र...आमच स्टेशन आल आम्ही दोघही खाली उतरलो..मी मुद्दाम हळुहळु पावल टाकत होत आणि ती मुद्दाम जोर जोरात पाउले टाकत निघून जात होती...मी तिला दूर जाताना पाहत होतो.. पुन्हा FM नि माझ मन जानल आणि माझ्या मनातल गान वाजवल...जे फक्त तिलाच डेडिकेट ..." खुश रहे तू सदा...ये दुवा है मेरी"

-प्रफुल्ल शेंड्गे
(काल्पनिक कथा)