ऑनलाइन

सकाळ होताच मोबाईल हातात घेवून पाहतो
तीचा मेसेज आलाय का म्हणून पाहत राहतो
पण अपेक्षेप्रमाणे अपेक्षाभंग होतो
कारण तिचा मेसेजच आलेला नसतो

तसाच तिचा प्रोफाईल उघडून पाहतो
ऑनलाइन पाहून तिला मी मुद्दाम ऑफलाईन जातो
ऑनलाइन चा तिच्या लास्ट सीन होतो
तरी मी , मेसेज येयील म्हणून वाट बघत राहतो

कोमेजलेल्या मनाने मग मीच मेसेज धाडतो
तेव्हा कुठे तिचा दोन शब्दातला रिप्लाय येतो
आनंदाने मग मनात मी नाचायला लागतो
पुन्हा एक नवीन मेसेज पाठवायला लागतो

कामाच्या नादात दिवस कसाबसा सरून जातो
संध्याकाळचा वारा पुन्हा तिच्यात मला झोकून देतो
हळूच चोरून मग तिचा प्रोफाईल पाहत राहतो
डीपी पाहून उगाच स्वतःशीच हसत राहतो

टिकटिक-टिकटिक करत घड्याळतले काटे धावत जातात
तिची रिंगटोन सोडून , बाकी साऱ्या वाजत राहतात
आता बोलेल , मग बोलेल पण ती बोलतच नाही
मला मात्र तिच्याशि बोलल्याशिवाय राहवतच नाही

आशा अपेक्षांचं गाठोड घेवून मी तिच्याशी बोलायला लागतो
मग पुन्हा नेहमीचा तिचा ठेवनितला दोन शब्दांचा रिप्लाय येतो
मनात तिच्या माझ्यशी बोलण्यासाठी काहीच का नसत?
आणि माझ्या प्रश्नासाठी ठरलेल फक्त हो -नाही मधल उत्तर का असत?

कसाबसा मी तिला बोलायला भाग पाडतो
ती नाही बोलली की मीच विषय काढत राहतो

जेवढ्यास तेवढ ती माझ्याशी बोलते
कधी तर मेसेज माझा न रीड करता ती तिथून निघून जाते

मनातल तिच्या माझ स्थान मग मी शोधत राहतो
प्रेमापासुन तिच्या मी स्वताला परका पाहतो
विचार करता करता तिचा रात्र निघून जाते
सकाळी पुन्हा नव्या उमेदीने माझी रूटीन कहानी सुरु होते

-प्रफुल्ल शेंड्गे